Polska fotograf z małego miasteczka na wschodzie zasłynęła fotografiami dokumentującymi życie marsylskiego ruchu oporu.

Urodziła się 20 sierpnia 1908 roku, w biednej żydowskiej rodzinie. Matka osierociła ją gdy miała zaledwie 6 lat. 18-letnia Julia przez 4 lata była więźniem politycznym - należała do Komunistycznej Partii Polski.

W 1934 roku, w Belgii poślubiła brukselskiego lewicowego działacza Jeana Pirotte'a. Wtedy rozpoczęła także kurs dziennikarstwa i fotografii. 1 września 1939 zastał ją Litwie, Łotwie i Estonii, gdzie robiła reportaż.

Na południe Francji przeniosła się po ataku III Rzeszy na Belgię i deportacji męża. Była kurierem żydowskiego i francuskiego ruchu oporu - pracując jednocześnie jako fotoreporter "Dimanche Illustré". Dokumentowała życie Francji pod rządami władz Vichy. Jako członkini podziemnej organizacji złożonej z byłych imigrantów fotografowała działania członków francuskiego ruchu oporu walczących w oddziałach partyzanckich w czasie II wojny światowej.

Wróciła do Polski po wojnie i została fotoreporterem "Żołnierza Polskiego", dla którego wykonała m.in. dokumentację fotograficzną skutków pogromu kieleckiego z 4 lipca 1946 oraz odbudowy Warszawy.

Fotografowała uczestników Światowego Kongresu Intelektualistów w Obronie Pokoju we Wrocławiu w 1948, m.in. Pabla Picassa, Irène Joliot-Curie i Dominique'a Desantiego.

W 1957 odwiedziła Izrael, rok później poślubiła ekonomistę Jefima Sokolskiego.

W 1984 nowojorski International Center of Photography zorganizował wystawę jej prac. W 2008 kilka jej zdjęć pojawiło się w Zachęcie na wystawie Dokumentalistki. W 2016 ukazała się powieść Mai Wolny "Czarne liście", której Pirotte jest jedną z głównych bohaterek.

Pod koniec życia mówiła o sobie: "Mam kilka ojczyzn. (...) Wszędzie trochę serca się zostawiło"

Zmarła w 2000 roku w Warszawie, została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.